Türk Medeni Kanunu

Türkiye Cumhuriyeti vatandaşlarının toplumsal ilişkilerini, aile ilişkilerini, borç ve miras ilişkilerini düzenleyen yasadır. İsviçre Medeni Kanunu temel alınarak hazırlanmıştır. TBMM tarafından 17 Şubat 1926'da kabul edildikten sonra, 4 Ekim 1926'da yürürlüğe girmiştir. Şahsın Hukuku, Aile Hukuku, Miras ve Ayni Haklar olmak üzere başlıca dört bölümden oluşur.

Şahsın Hukuku bölümünde; gerçek kişiler, dernekler ve vakıflarla ilgili düzenlemeler yer alır. Aile kurumuna ilişkin ikinci bölümde; ailenin meydana gelmesi, sona ermesi,

Karı-koca ve çocuklar arasındaki ilişkiler ve ailesi olmayan çocukların durumuyla ilgili düzenlemeler bulunur. Üçüncü bölümde, ölen bir kişinin mallarının nasıl dağıtılacağına ilişkin hükümler yer alır. Dördüncü ve son bölümde, kişilerin mallar üzerindeki sahipliğine ilişkin yasalar bulunmaktadır.

8 Mayıs 1926'da Türk Medeni Kanunu'na ek olarak beşinci bölüm eklenmiştir. Bu bölüm Borçlar Kanunu olarak bilinir. Borçlar Kanunu, kişiler ve kurumlar arasındaki para ve mal ilişkilerini düzenlemek amacıyla yapılmıştır.

Türk Medeni Kanunu, yeni Türk Cumhuriyeti'nde toplumsal düzenlemelerin sağlanması yolunda atılan önemli bir adımdır. Mustafa Kemal'in gösterdiği çağdaş uygarlık düzeyine ulaşma hedefini gerçekleştirmek yolunda önemli bir aşamaydı. Türk Medeni Kanunu ile birlikte kişilere bir soyadı zorunluluğu getirildi. Bundan önce kişiler isim ve lâkapları ile tanınıyorlardı. 21 Haziran 1934'te çıkarılan Soyadı Kanunu ile de Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olan herkes bir soyadı aldı. Mustafa Kemal'e TBMM tarafından "Atatürk" soyadı verildi.